Haast, daar hoor je ook veel over tegenwoordig. Wie altijd alles eerlijk wil verdelen heeft geluk, want volgens mij heeft iedereen zo ongeveer even veel haast. Ik weet niet waarom, want iedereen heeft er ook een even grote hekel aan. Ik haat het in ieder geval, en iedereen die ik er over spreek ook.
Rara hoe kan dat.
Onlangs had ik heel erg veel haast. Ik moest heel veel dingen doen in heel weinig tijd. (Is dat een goede formule: haast = veel werk + weinig tijd? Hm… weet ik nog niet.) En ik moest ook heel veel collega’s opjagen, opdat zij ook haast kregen (ik heb echt een hele gekke baan).
Dat heet haast máken.
Legt u mij nou eens uit waarom we iets maken waar iedereen een hekel aan heeft. Daar zou ik wel eens een businesscase van willen zien, of een maatschappelijke kosten-/batenanalyse. Een verdienmodel voor de productie van haast, laat me niet lachen (ik heb een kloofje in me lip).
Toch maakt de helft van de wereld haast alsof het niks kost en de andere helft van de wereld staat te popelen om het te hebben.
Wie het snapt, mag het zeggen.
Toen ik haast had, heb ik eerst geprobeerd om kalm aan te doen terwijl iedereen om mij heen panisch rondrende, maar daar maakte ik mij niet geliefd mee. Ik dacht dat het zen was, een ultiem soort loslaten, en bovendien super verstandig, maar het was dus ergerlijk.
Vond men.
Voor ik het wist was ik een dood paard waar niemand meer aan wilde trekken.
Daar lag ik dan. Het heeft mij een heel weekend gekost om weer op de been te komen.
Andersom zakte mijn populariteit ook enorm toen ik vervolgens dan maar andere mensen probeerde aan te sporen. ‘Fijne planning, zeg!’ riepen ze allemaal, hoe voorzichtig ik het ook aanpakte. Geen mens vind het leuk om opgejaagd te worden.
Snap ik, maar eh… niemand wil haast maar iedereen heeft of maakt het?
(Schijnbare) tegenstelling!
In dat soort gevallen (eigenlijk in alle gevallen, maar daar hebben we nu niet over) is het meestal het beste om vragen te stellen. Dus toen er laatst weer eens een spoedklus met vliegende haast langs kwam, vroeg ik: ‘waarom hebben we eigenlijk haast?’
‘Omdat er een deadline is,’ was het antwoord. Nou ja! Dat is natuurlijk een antwoord van niks. Want die deadline komt ook weer ergens vandaan. Dus een nieuwe vraag: ‘waarom is die deadline er?’
Nou, ik kan u niet aanraden om die vraag te stellen, want het antwoord daarop is nog teleurstellender. Die ene deadline kwam namelijk door een andere deadline. Duh! Dat is toch om gek van te worden!? Doorgestudeerde en meestal coherent denkende mensen die zonder blikken of blozen zo’n antwoord geven! Ik stikte zowat.
Is er dan niemand die zich afvraagt waar het begon en waar het ophoudt? Ik bedoel, waar is de eerste deadline? Of een betere vraag: waar is de laatste deadline? Het moet toch een keertje ophouden, toch? Het zou me niets verbazen als die deadlines met z’n allen een vicieuze cirkel vormen, waardoor de laatste deadline ook weer de eerste is. En vice versa. Of zoiets.
Wie heeft dat woord verzonnen, trouwens? Deadline? Daar krijg je toch niemand mee in beweging, met een doodstreep? Naargeestig weetje: het was heel vroeger in Amerika een lijn rondom een gevangenis. Iedereen die ontsnapte en over de lijn kwam, werd doodgeschoten.
En wij maar haast maken.
Alsof de dood ons op de hielen zit, dus. Misschien is het toch een goed woord. Maar dan om alle ‘haastjerepjes nooit genoeg’ tot rede te roepen. Ik heb wel eens voor de gein in een vergadering gevraagd wie of wat er dood zou gaan als we de klus niet op tijd zouden afkrijgen.
‘Haha, mijnheer Poort, die René! Jij altijd met je rare vragen!’
‘Doe me een lol, geef-es antwoord!’ drong ik aan.
Niets en niemand dus. Er zou niets of niemand dood gaan als we de deadline niet haalden.
Dat is goed.
Daarna vroeg ik of er misschien brand zou uitbreken, of er iets in zou storten, of er een ziekte zou uitbreken, of er iets om zou waaien, et cetera…
‘Nou, eh…’
Niets van dat al.
Beter!
Enfin, u begrijpt mij wel, die deadline was eigenlijk helemaal geen deadline, maar gewoon een datum met kapsones. Waardoor ik opeens zag wat er ontbrak aan de formule voor haast: belang. Of eigenlijk, schijnbaar belang. Want véél werk in weinig tijd, dat kan van alles zijn, maar het gaat er om hoe belangrijk dat werk is. En dan bedoel ik: belangrijk in het geheel der dingen. Dan valt er een hoop in het niet hoor!
Ik heb met die toetssteen mijn eigen to do list eens bekeken en kwam tot de conclusie dat er eigenlijk geen enkele klus was die op een dag of week later stak.
Behalve dan dit blog. Want ik snap ook wel dat u daar op maandagochtend graag de week mee wilt beginnen.
Voordat de hel weer losbreekt.