‘Je moet gaan schrijven over al die neurosen van je’, zei iemand twintig jaar geleden tegen me.

Welja. Één van mijn dwangneurosen was nu net dat als ik iets schreef ieder woord en iedere komma precies goed moest zijn. Wat natuurlijk nooit zo was, zodat ik telkens alles weer wegggooide.

Als ik kapsones had zou ik mezelf een perfectionist noemen.

Maar ik ben gewoon een zenuwlijder.

Een van de voordelen van twintig jaar doorleven met zo’n aandoening is dat je van liever lede wel beter weet.

Fuck die komma’s, dacht ik op een dag.

Daarom dus. 

Ik schrijf trouwens niet alleen over mijn neurosen. Eigenlijk over van alles. & de helft daarvan verzin ik. Da’s veel leuker. 

Dat u dat weet.